ΤΟ ΡΑΓΙΣΜΕΝΟ ΒΑΖΟ

Πριν από πολλά χρόνια
σε μια Κινέζικη επαρχίαζούσε μια ηλικιωμένη γυναίκα.
Κάθε πρωί στήριζε στους ώμους της
ένα ξύλινο κοντάρι με δύο μεγάλα δοχεία
και πήγαινε σ' ένα μακρινό ρυάκι
για να κουβαλήσει νερό.


Το ένα δοχείο ήταν τέλειο
και μετέφερε όλη την ποσότητα νερού
που μπορούσε να χωρέσει.
Το άλλο είχε μια ρωγμή.
Έτσι καθημερινά,
στο τέλος της μακριάς διαδρομής
από το ρυάκι ως το σπίτι της γυναίκας,
έφθανε με τη στάθμη  του νερού ως τη μέση.
Για δύο ολόκληρα χρόνια λοιπόν,
η γυναίκα μετέφερε μόνο
ενάμισι δοχείο νερό στο σπίτι της.

Το τέλειο δοχείο ένιωθε περήφανο
που εκπλήρωνε απόλυτα και τέλεια το σκοπό
για τον οποίο είχε κατασκευαστεί.
Το ραγισμένο δοχείο ήταν όμως δυστυχισμένο
που μόλις και μετά βίας
μετέφερε τα μισά από αυτά που έπρεπε
κι ένιωθε ντροπή για την ατέλειά του.
Ύστερα από δυο χρόνια δεν άντεξε
κι αποφάσισε να μιλήσει στην ηλικιωμένη γυναίκα.

"Ντρέπομαι τόσο για τον εαυτό μου!
Θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη!"
"Μα γιατί;" ρώτησε η γυναίκα.
"Για ποιο λόγο νιώθεις ντροπή;"
"Ε να... δυο χρόνια τώρα
λόγω της ρωγμής μου κουβαλάω μόνο το μισό νερό
κι εξαιτίας μου κουράζεσαι άδικα κι εσύ!"

Η γυναίκα χαμογέλασε.
"Παρατήρησες ότι στο μονοπάτι υπάρχουν λουλούδια
μόνο στη δική σου πλευρά
κι όχι στου άλλου δοχείου;
Πρόσεξα το ελαττωματάκι σου και το εκμεταλλεύτηκα.
Φύτεψα σπόρους στην πλευρά σου
κι εσύ τους πότιζες.
Δυο χρόνια τώρα μαζεύω τα άνθη και τα
τοποθετώ το τραπέζι μου.
Αν δεν ήσουν εσύ δε θα είχα τόση ομορφιά
να στολίζει το σπιτικό μου!"



Κινέζικος μύθος