ΔΕ ΜΑΣ ΣΥΓΧΩΡΩ

Είδα μέσα στη βουή
την παλιά μου αγάπη.
Τόσες θύελλες εκεί
τόσες πυρκαγιές.

ΓΕΙΑ ΣΟΥ!

Βάλε μου ακόμα ένα διπλό.
Θα πιω και για τους δυο μας.
Εγώ και κείνη κόψαμε
στα δυο τον εαυτό μας.

Ήρθανε όλα τόσο απλά,
λες κι ήτανε παιχνίδι. Μόνο ένα "Γεια σου..." κι ένα "Γεια!"
σα να 'φευγε ταξίδι.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ;

Τι είναι αυτό που με κάνει να ονειρεύομαι ακόμα
κι αφού ξυπνήσω
δυο σκάλες ψηλές, τεράστιες
και στην κορυφή τους πόρτες κλειστές.
Όμορφες, πλουμιστές, πόρτες κλειστές.

ΑΝΤΙΟ

Για μένα ακόμα η φλόγα καίει.
Ό,τι κι αν γίνει, θα σ' αγαπώ.
Μη με ρωτήσεις λοιπόν ποιος φταίει.
Όποιος κι αν φταίει, θα πω "εγώ".

ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Το τραινάκι γυρνούσε φωτισμένο και αχνό στον αέρα.
Κάτω η θάλασσα μ' ένα καράβι, το φεγγάρι πιο πέρα.
Σε θυμάμαι συχνά, που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι.
Σε κρατούσα απ' το χέρι... "ότι ζούμε", μου λες, "δε μου φτάνει".

ΒΡΑΔΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ

Βράδυ Σαββάτου
κι εσύ είσαι κάπου...
άραγε πού να βρίσκεσαι;
Για τι να λες;
Περνάει ο χρόνος
βαρύς και μόνος
κι όλες τις σκέψεις μου για σένα
δεν τις θες.

Σ' ΑΓΑΠΩ

Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς;
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς;
Το χαμένο μου το αίμα και το μυτερό, μ' ακούς
Μαχαίρι
Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς
Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς;
Είμ' εγώ, μ' ακούς;
Σ' αγαπώ, μ' ακούς;
Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ
Το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ' ακούς;
Πού μ' αφήνεις, πού πας και ποιος, μ' ακούς;
Σου κρατεί το χέρι πάνω απ' τους κατακλυσμούς;

ΧΡΙΣΤΟΣ

Άνθρωπος ήταν κι ο Χριστός,
θνητός μ' οστά και σάρκα,
πανέξυπνος και δίκαιος
μα βάδιζε στα άκρα

ΠΑΡΑΠΟΝΑ ΣΤΗ ΛΙΝΑ

Χαμογελάς...
στα μάτια σου γλιστράω...
δε με κοιτάς,
μα πες μου, πού να πάω;
Πού να σε ζητώ;
Πού να σ' αγαπώ;
Πού να σε ξεχνώ;

ΓΙΟΥΣΟΥΡΟΥΜ

Ήταν οι πόρτες μου δίχως μπαχτσέδες
και μεντεσέδες κρατάνε τη γη.
Γίναν οι φτέρνες μου σαν τροχαλίες
και στον κουβά τους αράζεις εσύ.
Αλλάζεις συχνά κάθε τόσο στολή,
αλλάζεις οσμή,
αλλάζεις σασί
Και η ελπίδα μας έχει θαφτεί
σαν τον Ντορή,
μες στο παχνί.

Ο ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ

Με πείσανε να γίνω ρεβιζιονιστής
και να γυρίσω δίσκο.
Θα 'ρθει όμως καιρός
που κι εσύ θε να πειστείς
πως έτσι δεν τη βρίσκω.

Ο ΡΩΜΙΟΣ

Σπόρια, τσίχλες πωλώ!
Καραμέλες σωρό!
Τρέξτε! Πάρτε παιδιά να χαρείτε!
Κοκοράκι λαμπρό, γλυφιντζούρι γλυκό,
μαντολάτο, εδώ θα τα βρείτε!
Εδώ το βοτάνι της αγάπης!
Εδώ είναι που κουρεύοντ' οι γριές!
Εδώ κορδέλες, καραμούζες καλές!
Εδώ οι Αφρικάνικες στητές!

ROCK ΜΠΑΛΑΝΤΑ

Ένα τραγούδι τη μορφή σου μου θυμίζει.
Είναι γραμμένο για τους δυο μας μου 'χες πει.
Ύστερα χάθηκες εσύ...
ύστερα χάθηκες κι εσύ.

ΟΛΑ ΚΑΛΑ

Ξέρω ότι τώρα δε θα φοβηθώ.
Ξέρω ότι θα πάνε όλα καλά.
Θα περάσουμε μαζί το καλοκαίρι.
Θα πηγαίνουμε βόλτες,
θ' ακούμε μουσική,
θα μιλάμε, θα τσακωνόμαστε.

ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ

Πώς το κάνεις;
Πώς το κάνεις κι εδώ μένω;
Άλλο απ' τα μάτια σου δεν έχω πιο δικά μου,
μα ούτε άλλο από το βλέμμα σου πιο ξένο.
Πόσα ζητάς για να φωνάξεις τ' όνομά μου;

ΑΡΓΟΠΕΘΑΙΝΕΙ

Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει περπατησιά,
όποιος δε διακινδυνεύει
και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δε μιλεί σε όποιον δε γνωρίζει.

ΜΑΛΑΜΑΤΕΝΙΑ ΛΟΓΙΑ

Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι
τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχτές.
Τ' αλφαβητάρι πάνω στο τριφύλλι
σου μάθαινε το αύριο και το χθες.
Μα εγώ περνούσα τη στερνή την πύλη,
με του καιρού δεμένος τις κλωστές.

ΕΓΩ ΚΙ ΕΣΥ. Ή... ΕΣΥ ΚΙ ΕΓΩ

Γράφω αργά, σταθερά, απλοϊκά. Δε γράφω σαν και σένα με κομμένη την ανάσα. Τα γραφτά σου είναι στρόβιλος.
Όπως στρόβιλος και συ στο στρόβιλο.
Ίσως νά 'χεις μεγαλύτερη δύναμη. Ίσως να σ’ έχω αδικήσει, όπως είχες πει.
Εγώ έχω κόψει τους δεσμούς μου με τα πράμματα. Με τους ανθρώπους πράγματα.
Με τα γύρω που με κόβουν.
Χρειάστηκα δύναμη πολλή γι’ αυτό. Γράφω αργά, σταθερά απλοϊκά. Μπορώ κι αντέχω.

ΠΑΡΑΠΟΝΕΜΕΝΑ ΛΟΓΙΑ

Στης ανάγκης τα θρανία
και στης φτώχειας το σχολειό,
μάθαμε την κοινωνία
και τον πόνο τον παλιό.

ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΕΛΛΑΣ

Δεν έχω σπίτι πίσω για να 'ρθώ,
ούτε κρεβάτι για να κοιμηθώ.
Δεν έχω δρόμο, ούτε γειτονιά
να περπατήσω μια Πρωτομαγιά.

ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ

Άκου ρε γιε της καλογριάς.
Ο φίλος σου είμαι ο Πανουργιάς
και το δεξί σου χέρι
κι εκείνος που καλύτερα
απ' ολουνούς σε ξέρει.

ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ...

... μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα!
Λόγια που χαϊδεύουν τ' αυτιά
ψάχνουν να βρουν πώς θα γίνουν αρεστά.
Ούτε μια στιγμή αληθινά.
Χάσαν το δρόμο απ' την καρδιά
και μείναν στο μυαλό τους.

ΕΙΚΟΝΕΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Ένα γραφείο με φως.
Μουσική διαρκώς.
Μία φίλη κοινή
στο διπλανό κουτί
να μιλάμε.
Να γελάμε.

ΦΟΒΑΜΑΙ

Μέσα στα μαλλιά σου πετάω
τις στιγμές μου μεθάω.
Σ' αγαπώ και φεύγω.
Πάνω στα δυο χέρια σου λιώνω.
Ένα στίχο σκοτώνω.
Πάρε με μαζί σου!
Είσαι πολύ κοντά,
είσαι πολύ μακριά!

ΔΕ ΘΕΛΩ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΚΛΑΙΣ

Δε θέλω καρδιά μου να κλαις
για όσα περάσαμε χτες.
Χαλάσανε τόσα πολλά,
μα βρες μονοπάτι ξανά.
Δεν ξέρει ο κόσμος να ζει.
Κατέβα να πάμε πεζοί,
εκεί που καθένας ζητά
να βρει τη μιλιά του ξανά.

ΕΓΩ ΜΕ ΤΙΣ ΙΔΕΕΣ ΜΟΥ

Εγώ με τις ιδέες μου
κι εσείς με τα λεφτά σας.
Νομίζω πως τα θέλετε
μονά - ζυγά δικά σας.
Δε θέλω την κουβέντα σας,
ούτε τη γνωριμία σας!

ΣΤΗΝ Κ

Όταν κάποιο βράδυ θα σε ξυπνήσει απότομη η κραυγή σου
και τρέξεις στη μαμά σου να το πεις
κι εκείνη τρομαγμένη μες στο ψυγείο κλείσει τη φωνή σου
μα θα 'ναι αργά, μεσάνυχτα και θα 'χεις κουραστεί...

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΟΥ

Θα έρθει μια φορά
να νιώσω πως κι εγώ ανήκω κάπου.
Θα έρθει σαν το φως
άνθρωπος καθαρός κι εγώ η σκιά του.
Να μου κρατάει σφιχτά, σφιχτά το χέρι
και λόγια καθαρά, μόνο να μου φέρει.

"ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ!"

Μα τι όνειρα θα 'κανες
αν δεν ήμουν στο πλάι σου
κι αν τις νύχτες δεν άπλωνα
την καρδιά μου για μαξιλάρι σου;

Αν σκιά σου δεν ήμουνα
που ποτέ δεν κοιμάται;
Μα τι όνειρα θα 'κανες
σ' έναν κόσμο που δε σε λυπάται;

ΚΡΙΜΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ

Η γκόμενα σου είναι χαζή
κι εσύ μοιάζεις με τσόντα.
Υπαλληλάκος δηλαδή,
της τάξης τρεις κι ογδόντα.

Έγινες σοβαρό παιδί
μ' αφεντικού μουσούδα.
Βαρύ πεπόνι δηλαδή
και με χοντρή τη φλούδα!

ΒΑΡΕΘΗΚΑ

Βαρέθηκα τη μίζερή μου φύση.
Κανένας πια δε λέει να ξεκουνήσει!
Κανένας πια δε λέει να ξεκουνήσει
- αναμφιβόλως -
δε με χωράει ο τόπος ρε παιδιά!

ΑΚΟΥΩ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ

Ακούω τις θάλασσες και τα ποτάμια σου.
Ακούω το γέλιο σου.
Ακούω το κλάμα σου.

Τις μελωδίες που γεννιούνται στα σπλάχνα σου.
Τις πολιτείες και τους ανθρώπους
που ταξιδεύουν κάτω απ' το δέρμα σου.
Ακούω την αλήθεια σου κι ακούω το ψέμα
και μια μικρή ζεστή αγωνία μου γλυκαίνει το αίμα.

ΑΠ' ΤΟ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ

Πολύ με πίκρανε η ζωή.
Μακριά θα φύγω ένα πρωί.
Θ' ανέβω σ' ένα αεροπλάνο,
να δω τον κόσμο από κει πάνω.

Όταν κοιτάς από ψηλά,
μοιάζει η γη με ζωγραφιά
κι εσύ την πήρες σοβαρά.

ΕΝΑ ΚΑΡΑΒΙ ΠΑΛΙΟ, ΣΑΠΙΟΚΑΡΑΒΟ

Ένα καράβι παλιό, σαπιοκάραβο,
με κάτι ναύτες τρελούς πειρατές,
σηκώνει άγκυρα, άγριο χάραμα.
Υπάρχουν θέσεις, αν θέλεις, κενές.

ΕΥΤΥΧΩΣ!

Βαρέθηκα τα βρώμικα φουστάνια της Αθήνας!
Βαρέθηκα να πέφτω στα πόδια της βιτρίνας!
Το δράμα σ' επανάληψη να βλέπω με συμπόνια,
να σ' έχω στο κρεβάτι μου κι εσένα με κουπόνια!

ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΝΑ ΠΑΣ!

Είσαι εσύ μακριά
κι είμαι εγώ μια σκιά
στον καθρέφτη.
Η δική σου σιωπή
σα θλιμμένη βροχή
πάλι πέφτει.
Το κραγιόν σου εδώ,
ξεχασμένο καιρό,
έχει λιώσει.
Τέτοια αγάπη τρελή
μου 'χες πει δεν μπορεί
να τελειώσει.

ΚΥΚΛΟΦΟΡΩ ΚΙ ΟΠΛΟΦΟΡΩ

Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ
γιατί ποτέ να σ' αποκτήσω δεν μπορώ.
Δεν είχα φταίξει πουθενά
κι άσε με εδώ στα σκοτεινά
να προχωρώ.

Κυκλοφορώ κι αδιαφορώ
κι αν υποφέρω
κι αν ανοίγω σα φτερό.
Για κείνο που 'χει πια χαθεί
κάνω το τραύμα πιο βαθύ
κι αποχωρώ.

ΟΛΑ ΕΓΙΝΑΝ ΤΥΧΑΙΑ

Όλα τα μεγάλα πάθη
μία παρεξήγηση.
Δεν χωρούν εκεί τα λόγια.
Δε χωρά εξήγηση.

ΠΕΡΙ ΙΘΑΚΗΣ...

Εγώ που πάντα αποζητούσα την Ιθάκη
δε θα προλάβω να τη δω.
Η ζωή μου θα παραμείνει γεμάτη δράκους, τέρατα
και τεράστιο αγώνα με τα κύματα.
Δε θα μπορούσε να 'ναι αλλιώς.
Για να μείνεις στην Ιθάκη θα πρέπει να συμβιβαστείς.
Να μένεις και να περιμένεις.
Να βλέπεις τη ζωή σου να εξελίσσεται μέσα απ' τον Οδυσσέα,
μέσα απ' τους μνηστήρες και, κυρίως, όπως γουστάρει ο Όμηρος!

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ (ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ)

Σκέφτηκε τη σύγχυση που επικρατεί στον κόσμο μας σήμερα. Σύγχυση στον τομέα των ιδεών, σύγχυση στον κοινωνικό τομέα, σύγχυση...

Δεν έφταιγε η εφημερίδα που έκανε τώρα αυτές τις σκέψεις. Τα σκεφτότανε όλα αυτά τον τελευταίο καιρό, πότε με λιγότερη, πότε με περισσότερη ένταση. Σκεφτότανε το σκοτεινό πρόσωπο της ζωής. Την ειρήνη, τη βαθιά τούτη λαχτάρα, που κρέμεται από μια κλωστή. Σκεφτότανε τη φτώχεια, την αθλιότητα. Σκεφτότανε το φόβο που έχει μπει στις καρδιές.

ΦΕΥΓΩ

Ρίχνω στη νύχτα μια σπρωξιά,
παίρνει φωτιά και ξημερώνει.
Στην τελευταία ρουφηξιά
παίρνω όρκο να τελειώσει πια ό,τι τελειώνει.

ΟΣΑ ΔΕ Μ' ΑΦΗΝΕΙΣ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ

Όλα αυτά που έχεις και δε λες.
Αυτά που ξέρω,
όσα φαντάζομαι
και όσα αγνοώ.
Αγαπημένο μου μοναχοπαίδι...
δεν ξέρεις πως την κατάρα σου την έχω ζήσει.
Πόσο με υποτίμησες...

ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ

Αγάπη είναι να σου δίνω,
χωρίς ποτέ να το θυμάμαι.
Να με φωνάζεις κι εγώ να 'μαι
μες στης φωνής σου την ηχώ.

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΦΙΛΟΣ

Ζητείται φίλος που να ξέρει να γελάει.
Ζητείται φίλος με μεγάλη αμοιβή.
Σπάνιο είδος στον αιώνα που γυρνάει.
Σπάνιο είδος κι η φιλία ακριβή.

ΚΑΙ ΛΕΓΟΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Αν έπαιρνα τα βάσανα του κόσμου τα μεγάλα
χίλιες μπαλάντες θα 'γραφα πικρές.
Και τα τραγούδια θα 'σβηνα που 'χω γραμμένα τ' άλλα
που 'ναι γεμάτα από έρωτες, ελπίδες και χαρές.

Είπα λοιπόν το γράψιμο θα πάψω
ένα τραγούδι αλλιώτικο αν δε γράψω.
Κι έτσι ξεκίνησα κάποιο πρωί
τους πόνους και τα βάσανα να βρω μες τη ζωή.

ΠΑΕΙ. ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ.

Πάει. Αυτό ήταν.
Χάθηκε η ζωή μου φίλε
μέσα σε κίτρινους ανθρώπους,
βρώμικα τζάμια
κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.

ΛΙΝΑ

Λίνα, Λίνα, μη λυπάσαι.
Λίνα, Λίνα, μη φοβάσαι.
Λίνα, Λίνα, πώς κοιμάσαι
μόνη σου, πανάθεμά σε;

Φεύγει κι έρχεται ο καλός σου.
Πώς να βρεις τον εαυτό σου;
Δεν αξίζει τόσο όσο,
η ζωή κι ο θάνατός σου.

ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ: ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Μήνυμα προς όλους, για όλα.
Μια είναι η βόλτα, μόνο μια, αυτή θα μας λευτερώσει.
Δε σταματάει αυτή η βόλτα, ούτε ποτέ της έχει αρχίσει.
Magic theater fur fur
Το μεγαλύτερο θέατρο στην ιστορία, που καταργεί την ιστορία. Εγώ που το έχω ξεκινήσει έχω αναλάβει την ευθύνη. Με ξέρουν όλοι οι σοφοί του κόσμου, κι όλοι οι καλλιτέχνες του πλανήτη. Στην αρχή υπήρξα μονάχος μου, τώρα υπάρχουν κι άλλοι πολλοί που μπήκανε στο θέατρο μας.
Ανθρώπους ψάχνουμε όχι ιδεολογίες, Ανθρώπους να 'χουν θάρρος, αγάπη, καλοσύνη. Ανθρώπους που δεν είναι ψεύτες, ρηχοί και βολεμένοι και ξέρουν να δίνουνε, όχι να ρουφάν και να εκμεταλλεύονται τους γύρο. Ανθρώπους έστω με καρδιά. Ας είναι δικηγόροι, παπάδες και αστυνόμοι. Ας είναι και χαφιέδες, κομουνιστές, αναρχικοί, αρκεί να έχουν τόλμη να κρατήσουν ένα λόγο και να πούνε την αλήθεια.

ΖΩΗ ΜΟΥ

Τον ύπνο που με βία μου 'χαν στερήσει
ήρθε η γαλήνια ομορφιά σου σα γλυκό χάδι
να μου τον φέρει πάλι.

Φεύγοντας πήρες κι αυτόν μαζί σου
και το κορμί μου καταραμένο
περιφέρεται τις νύχτες παγωμένο
άδειο, κενό, βασανισμένο.

ΚΙ ΑΝ ΕΣΒΗΣΕ ΣΑΝ ΙΣΚΙΟΣ...

Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ' όνειρό μου,
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,
κι αν σέρνομαι στ' ακάθαρτα του δρόμου,
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά

ΚΡΑΤΗΣΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΣΟΥ

Η κούνια μου ακουμπούσε στη βιβλιοθήκη, Βαβήλ σκοτεινόν, όπου μυθιστόρημα, επιστήμη, μυθολογία, τα πάντα, η λατινική τέφρα και η ελληνική σκόνη, ανακατευόσαντε. Δεν ήμουν μεγαλύτερος από ένα βιβλίο.

ΘΑΝΑΤΟΙ

                                                     Είναι άνθρωποι που την κακήν ώρα
                                                               την έχουν μέσα τους.


Χεράκια που κρατώντας τα τριαντάφυλλα
κι απ' τη χαρά ζεστά των φιλημάτων,
χεράκια που κρατώντας τα τριαντάφυλλα
χτυπήσατε τις πόρτες των θανάτων

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ...

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το αναίτιο δάκρυ
ανατέλλοντας αργά στα ωραία μάτια
των παιδιών που κρατιούνται χέρι - χέρι
των παιδιών που κοιτάζουνται και δε μιλιούνται

ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ 'ΓΙΝΕΣ ΔΙΚΟΠΟ ΜΑΧΑΙΡΙ

Αγάπη που 'γινες δίκοπο μαχαίρι,
κάποτε μου 'δινες μόνο τη χαρά
μα τώρα πνίγεις τη χαρά στο δάκρυ.
Δε βρίσκω άκρη, δε βρίσκω γιατρειά.

ΤΟ ΠΑΡΤΥ

Αυτή η γειτονιά είναι για όλους μας ένα κλουβί.
Κανείς δε ζει αληθινά αυτό που θα 'θελε να ζει,
γιατί τ' όνειρο είναι μια στιγμή
κι όλες οι άλλες οι στιγμές απελπισία.
Μέσα σ' αυτό το δρόμο γεννιόμαστε,
ζούμε και πεθαίνουμε.
Μαζί με μας και τα όνειρά μας.
Μαζί με μας και τα παιδιά μας.

ΑΝΤΕΧΩ

Πήρες τις νύχτες σου,
τις καληνύχτες σου,
χάθηκες μές στη βροχή.
Άφησες μία φωτογραφία
για να μιλάμε μαζί.
Ό,τι παράτησες,
είν' όπως τ' άφησες.
Όλα είναι ίδια εδώ.

ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ

Ρωτάω τον αυγερινό
που λέει πάντα αλήθεια,
αν θα σε ξαναδώ ποτέ
κι αυτός μ' ακούει και σβήνει.

Καλή σου μέρα αν ξυπνάς
κι αν ξενυχτάς μαζί του
να μην του πάρεις ψεύτικα
το πρωινό φιλί του.

ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΔΙΩΧΝΕΙΣ;

Ποτέ δε θα γιατρέψω τις πληγές σου.
Δε θα διώξω τους φόβους σου.
Δε θα σκουπίσω το δάκρυ σου.

Τις μέρες με τον πυρετό
άλλος θα 'ναι κοντά σου.
Δε θα σου δώσω γιατρικό,
τσάι δε θα σου φτιάξω
και τη φωνή για της αρρώστιας τ' άδικο
σ' άλλον θα την ερίξεις.

ΞΕΡΩ ΠΩΣ

Θα βρω τρόπο.
Θα είμαι εκεί που είσαι.
Θα βλέπω ό,τι βλέπεις.
Θα μ' ακουμπάς μόνο εσύ.
Θα μαθαίνω για σένα.
Θα σε νιώθω κοντά μου.
Θα σου μιλάω συνεχώς.
Θα ξέρω πως είσαι καλά.
Θ' ανασαίνουμε τον ίδιο αέρα.

ΠΟΙΑ;

Ποια καις με το άγγιγμά σου;
Ποια γλυστράει στο κορμί σου;
Ποια παραλύει στα χέρια σου;
Ποια πεθαίνει στην πνοή σου;

Ποια χαϊδεύει η φωνή σου;
Ποια ανάσα κόβουν τα χείλη σου;
Ποια θέλει να σβήσεις
όλες σου τις αναμνήσεις;

ΠΑΩ ΝΑ ΠΙΑΣΩ ΟΥΡΑΝΟ

Άλλο δράμα δε θα ζήσω.
Φτάνει αυτό το τωρινό.
Μόνη μου θα διασχίσω
πάλι τον ωκεανό.
Κι άμα τύχει και λυγίσω,
Θεέ μου σχώρα με.
Κι άμα πιω κι άμα μεθύσω
παρηγόρα με...

ΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΛΟΓΟ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ;

Γράφω μεθυσμένα λόγια
και τα κρύβω στα χαρτιά.
Του ονείρου τα ρολόγια
κουδουνίζουν δυνατά.

ΔΕ Μ' ΑΡΕΣΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ

Δε μ' αρέσει.
Δε μ' αρέσει αυτό που είμαι.
Δεν ήθελα τίποτα.
Μόνο να δώσω.
Ποιος είμαι;
Πώς διαλύθηκα;

ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΟΥ ΞΕΝΟΙ

Οι δικοί μου ξένοι οι πιο μακρινοί
είναι αυτοί που ζουν κοντά μου.
Τους κοιτάζω, τους αγγίζω, τους μιλώ,
τους ανοίγω την καρδιά μου.

ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΒΑ ΚΑΛΑΜΙΕΣ

Σε μια στίβα καλαμιές
αποκοιμήθηκα
κι έβλεπα από την αρχή
πως ξαναγεννήθηκα.

ΑΛΙΜΟΝΟ

Δυο νύχτες ανταμώσανε
πάνω στα δάκρυά μου:
η νύχτα που σε γνώρισα
κι η νύχτα που χωρίζουμε.
Και κλαιν τα όνειρά μου.
Θα πνίξουν την καρδιά μου.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ

ποιον κοροϊδεύω;
δεν πρόκειται να σε ξανακούσω ποτέ.
η φωνή σου θα 'ναι το μόνο πράγμα που ξεχνώ.
ούτε να φύγω πρόκειται.
εκεί, στα σκαλιά σου θα με καλύψει το χιόνι...

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΣΤΑ ΧΙΟΝΙΑ

Καρδιά του Χειμώνος. Χριστούγεννα, Άις-Βασίλης, Φώτα.
Και αυτός εσηκώνετο το πρωί, έρριπτεν εις τους ώμους την παλιάν πατατούκαν του, το μόνον ρούχον οπού εσώζετο ακόμη από τους προ της ευτυχίας του χρόνους, και κατήρχετο εις την παραθαλάσσιον αγοράν, μορμυρίζων, ενώ κατέβαινεν από το παλαιόν μισογκρεμισμένον σπίτι, με τρόπον ώστε να τον ακούη η γειτόνισσα:
- "Σεβντάς είν' αυτός, δεν είναι τσορβάς... έρωντας είναι, δεν είναι γέρωντας."
Το έλεγε τόσον συχνά, ώστε όλες οι γειτονοπούλες οπού τον ήκουαν του το εκόλλησαν τέλος ως παρατσούκλι: "Ο μπαρμπα-Γιαννιός ο Έρωντας".

ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ

Στην τσέπη τού παλτού σου
παλιό σουσάμι
φλούδια φυστικιών
και το τσαλακωμένο γράμμα μου.

 

ΜΕΓΑΛΩΣΑ

Μεγάλωσα
στο τέρας της πόλης.
Ήπια φόβο πολύ,
ήπια μόλυνση,
ήπια ψέματα.
Κατάπια λόγια λιπαρά.
Ξεγλίστρησα απ' τον πόθο μου να μάθω.
Κορόιδεψα την δίψα μου να δω:
γιατί είμαι εδώ;
Γιατί είμαι εδώ;

Μεγάλωσα
μ' αισθήματα χημείας,
με στυλ δοσοληψίας,
με βλέμματα συμπάθειας
και άσκοπης προσπάθειας να είμαστε καλοί.
Εμείς;
Άλλο εμείς.
Άλλοι εμείς.

ΤΟ ΠΑΠΑΚΙ

Έχω ένα παπάκι να μου κάνει "πα"
να μου κάνει "πα - πα - πα".
Κι ένα κουνελάκι που όλο μου κουνάει,
που όλο μου κουνάει τ' αφτιά.

ΜΟΝΟ ΟΙ ΧΑΖΟΙ ΕΡΩΤΕΥΟΝΤΑΙ

Δε μιλάς! Αχιβάδα!
Δε μ' ενδιαφέρουν τα προσωπικά σου!
Ούτε τα "μαύρα" σου.
Όχι τώρα. Αν πεις θα φύγω.
Ας πούμε άλλα.

Κάνουμε παρέα...
...όταν δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω.

Δε σήκωνες τηλέφωνο;
Μιλούσες μ' άλλον.
Αιτούμαι ειδική άδεια!

ΚΑΠΟΤΕ ΘΑ 'ΡΘΟΥΝ

Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν, σ' αγαπούν
και πώς σε θένε.

Έχε το νου σου στο παιδί!
Κλείσε την πόρτα με κλειδί!
Ψέματα λένε!

ΟΛΑ Τ' ΑΝΤΕΧΩ!

Όλα τα 'κανα σωστά
κι όλα μου βγήκαν λάθος.
Μην ενοχλήσω.
Μην πονέσω.
Μην κουράσω.
Καλύτερα εγώ.
Εγώ αντέχω.
Όλα τ' αντέχω.

ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΧΑΡΑΜΑΤΑ

Ακούω γέλια ν' ανεβαίνουν τα σκαλιά.
Πάλι οι φίλοι μου χαράματα γυρνάνε.
Έχουν τις μπύρες τους ακόμα αγκαλιά.
Έξω απ' την πόρτα μου περνούν και τραγουδάνε.

ΕΝΑ ΟΜΟΡΦΟ ΑΜΑΞΙ ΜΕ ΔΥΟ ΑΛΟΓΑ

Ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα
να μου φέρετε τα μάτια μου σαν κλείσω.
Τον ντουνιά με τα στραβά και τα παράλογα
καβαλάρης μια φορά να σεργιανίσω.

ΕΜΕΝΑ ΔΕ Μ' ΑΓΑΠΗΣΕ ΚΑΝΕΙΣ

Εμένα δε μ' αγάπησε κανείς.
Δεν ένιωσα ποτέ ένα χάδι.
Πού είσαι μάνα να με δεις...
δεν είναι δίπλα μου κανείς
το τελευταίο βράδυ.

ΟΣΑ Η ΑΓΑΠΗ ΟΝΕΙΡΕΥΕΤΑΙ

Παίρνω απόσταση απ' το χθες
να 'ρθούνε κι άλλες εποχές.
Να 'ρθούνε λύπες και χαρές
καινούριες να σου τις χαρίσω.

ΗΡΘΕΣ ΠΑΛΙ

Και να που ήρθες πάλι.
Στεκόσουν αμίλητος
και με κοιτούσες.
Πόσο όμορφος θεέ μου!
Μ' ένα βλέμμα άλαλο.
Ούτε θυμός, ούτε αγάπη, ούτε έρωτας.
Δεν ήξερα αν με βλέπεις.

Σ' ΑΓΑΠΩ ΖΩΗ!!!

Πόσο όμορφη θα μπορούσες να είσαι βρε ζωή!
Απλή και αφτιασίδωτη.
Χωρίς μάσκες.
Χωρίς τακούνια και κορσέδες.


Τα πιο όμορφα χρώματα,
οι πιο ωραίες μουσικές
είναι η αλήθεια σου.

ΧΑΜΕΝΕΣ ΑΓΑΠΕΣ

Δυο σταγόνες στο τζάμι.
Η ψυχή μου ποτάμι.
Έναν ξέμπαρκο στίχο
σημαδεύω στον τοίχο.
Δεν μπορώ!

Η αγάπη στερεύει.
Ένα ψέμα γυρεύει.
Μακριά μου δε μένει
και μαζί μου πεθαίνει.
Δεν μπορώ!

ΠΟΥ ΠΑΩ;

Κοντά στο τέλος, πάλι απ' την αρχή.
Μαθημένος... όλα καλά!
Αρχίζω να μαζεύω.
Πράγματα, κομμάτια, όνειρα.
Κι ίσως αυτό να είναι το μόνο που πονάει.
Που μια ζωή ό,τι κι αν έκανα, το είχα μπροστά μου.
Το σπιτάκι με τον κήπο...
αλήθεια... θυμάσαι;

ΠΟΡΤΟ ΡΙΚΟ

Φιγούρα ξωτική και ταξιδιάρικη
στο φως του φεγγαριού ανθίζει πάλι,
γιατί όλη τη ζωή του την εξόδεψε
παράφορα γυρεύοντας μιαν άλλη.

Θυμάμαι σαν παιδί, γελούσε κι έλεγε
στη σέλα ακροβατώντας ποδηλάτου:
«Τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας,
πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του!»

ΙΔΑΝΙΚΟΣ ΚΙ ΑΝΑΞΙΟΣ ΕΡΑΣΤΗΣ

Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων.
Και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.

ΣΠΑΣΜΕΝΟ ΚΑΡΑΒΙ

Σπασμένο καράβι να 'μαι πέρα, βαθιά.
Έτσι να 'μαι.
Με δίχως κατάρτια, με δίχως πανιά
να κοιμάμαι.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ 01.06.2011

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε, είναι να γλιτώσουμε από το καθεστώς δουλοπαροικίας που έχουν εγκαταστήσει με το μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση από το Μάιο, με την κλωνοποίηση αυτού του καθεστώτος μέσα στο πολιτικό σύστημα που υπάρχει σήμερα, και δυστυχώς το πολιτικό σύστημα το οποίο αγκαλιάζει το σύνολο των κομμάτων της βουλής, και γι' αυτό ακριβώς δε βρίσκεις ούτε αποκούμπι, ούτε συμμάχους, ούτε φωνή μέσα στο πολιτικό γίγνεσθαι αυτή τη στιγμή εντός του κοινοβουλίου.
Το δεύτερο, να καθίσουν στο σκαμνί όσοι οφείλουν να καθίσουν στο σκαμνί, όσοι έφεραν τη χώρα σ' αυτό το κατάντημα και όσοι απ' τους δοσίλογους οδήγησαν στο ξεπούλημα αυτής της χώρας.
Το τρίτο είναι να σταματήσει εδώ και τώρα η πληρωμή στους τοκογλύφους, γιατί όσο ακριβώς συνεχίζεται αυτή η πληρωμή στους τοκογλύφους, αυτή η χώρα, αυτός ο λαός δεν έχει μέλλον. Ούτε καν παρόν.

ΟΠΟΙΟΣ ΑΓΑΠΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ...

Ώστε ο ενάρετος πρέπει ν' αγαπά τον ίδιο τον εαυτό του (γιατί πράττοντας το καλό ωφελεί και τον εαυτό του και τους άλλους). Αντίθετα ο κακός δεν πρέπει να αγαπά τον εαυτό του (γιατί πράττοντας αυτό βλάπτει και τον εαυτό του και τους συνανθρώπους του). Στον κακό υπάρχει διαφωνία μεταξύ εκείνου που πράττει και εκείνου που δεν πρέπει να πράττει, αντίθετα ο ενάρετος πράττει ό,τι πρέπει να πράττει.

ΘΑ 'ΡΘΕΙ ΚΑΙΡΟΣ

Θα 'ρθεί καιρός που θ' αλλάξουν τα πράματα. 
Να το θυμάσαι Μαρία!
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι 
- που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη;
Μη βλέπεις εμένα - μην κλαις.
Εσύ είσ' η ελπίδα.