ΠΟΥ ΠΑΩ;

Κοντά στο τέλος, πάλι απ' την αρχή.
Μαθημένος... όλα καλά!
Αρχίζω να μαζεύω.
Πράγματα, κομμάτια, όνειρα.
Κι ίσως αυτό να είναι το μόνο που πονάει.
Που μια ζωή ό,τι κι αν έκανα, το είχα μπροστά μου.
Το σπιτάκι με τον κήπο...
αλήθεια... θυμάσαι;


Και τώρα γυρίζω την πλάτη και πάω αντίθετα.
κι έχω όλη την εικόνα και πονάει πιο πολύ...
το μπαλκονάκι σου.... με δυο καρέκλες...
χωρίς τραπέζι.
Δυο καρέκλες ενωμένες για να καθόμαστε αγκαλιά.
Να βάζω το χέρι μέσα απ' τη μπλούζα σου
και να βλέπουμε μαζί τον ουρανό και τη θάλασσα...
καλά! και τον κηπάκο σου! μη με μαλώνεις!
και τον ήλιο...
και το φεγγάρι...
χωρίς να μιλάμε...
γιατί θα τα 'χουμε πει όλα...
θα τα ξέρουμε όλα...
ότι σ' αγαπώ κι ότι με θες.
Πού πάω;;;;