ΟΣΑ ΔΕ Μ' ΑΦΗΝΕΙΣ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ

Όλα αυτά που έχεις και δε λες.
Αυτά που ξέρω,
όσα φαντάζομαι
και όσα αγνοώ.
Αγαπημένο μου μοναχοπαίδι...
δεν ξέρεις πως την κατάρα σου την έχω ζήσει.
Πόσο με υποτίμησες...


ή κατάλαβες και τρόμαξες;
Όποιον σ' αγαπάει τον διώχνεις.
Εύκολα τα αλισβερίσια που μετριούνται.
Τόσο μαλακή η ψυχή σου...
της στερείς το χάδι μη γίνει καταλάθος γρατζουνιά
και τη διαλύσει.
Η φωνή της δεν μπορεί να περάσει το ατσάλι...
δε βλέπεις τη γάγγραινα...
δεν αφήνεις κανένα να τη γιατρέψει.
Φοβάσαι πως όλοι θέλουν να τη διαλύσουν
και την αφήνεις να αιμορραγεί.
Ασχολείσαι με άλλους και άλλα,
χωρίς να φτάνεις τη δική τους.
Αν τη δεις θα θυμηθείς.
Κι εσύ προσπαθείς να μην ακούς.
Άσε κάποιον να πλησιάσει.
Δες γύρω σου.
Υπάρχουν άνθρωποι που σ' αγαπούν.
Μην τους φοβάσαι.
Μην τους διώχνεις.
Σ' έχουν κι αυτοί ανάγκη.
Δείξ' τους την αγάπη σου.
Μόνο έτσι θα τους βοηθήσεις.
Να ξέρουν πως όταν έρθουν τα δύσκολα
(γιατί θα 'ρθουν)
η αγκαλιά σου θα είναι εκεί.
Κι ας κάνουν λάθη.

Πόσο τρομάζω που σ' αφήνω!
Σ' αφήνω να γίνεσαι όλο και πιο μόνος.
Να κρατάς γύρω σου αυτούς που τρέφονται απ' τη σάρκα σου...
Αυτούς που περηφανεύονται να είναι δίπλα σου.
Νομίζουν πως παίρνουν λίγη απ' την αξία σου.
Αυτούς που ζουν για να σε δουν να πέφτεις
μπας και αποκτήσει ουσία το κενό τους.
Κι εσύ το ξέρεις και κλείνεσαι.
Όσο πιο πολύ ατσάλι, μεγαλύτερος κι ο πόνος.
Μην κάνεις τα λάθη μου καρδιά μου.
Μην υποφέρεις άλλο.
Δε σου αξίζει αυτό!