ΕΙΚΟΝΕΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Ένα γραφείο με φως.
Μουσική διαρκώς.
Μία φίλη κοινή
στο διπλανό κουτί
να μιλάμε.
Να γελάμε.


Ξαφνικά μπαίνει αυτός.
Σύζυγος ιδανικός.
Ψιθυρίζει στ' αυτί
και τρομάζω.
Με ρωτάει για τον γκρεμό
αν ακόμα είναι εδώ.
Ανοίγω να δω
και μουδιάζω.

Σβήνει τότε το φως
κι ήχος μουγγριτός
στης μελωδίας τη θέση.
Είναι για να με δέσει.
Χωρίς λόγο δουλειές.
Μαυρίσαν οι τοίχοι - για δες -
στο σκοτάδι.

Κόσμος μπαίνει πολύς,
μα πού πήγαμ' εμείς;
Κι η φωνή τ' αδερφού
- η αρχή του κακού -
τι γυρεύει από μένα;
Ρωτώ θυμωμένα
κι ανάβει το αίμα.

Και μετά σιωπή.
Μα πού πήγαν αυτοί;
Μόνη τώρα γυρνώ
σε δωμάτιο σκοτεινό.
Ξάφνου κρότος πολύς.
Τι ζητάς να μου πεις;
Αεροπλάνα - κραυγές
ξεκινούν απειλές!

Δυο φίλες εκεί
και φοβάμαι πολύ.
Προσπαθώ να τις σώσω
και να γλιτώσω.
Μα οι βόμβες πολλές,
κι εγώ μόνη. Για πες:
Πώς ξυπνώ πάλι μόνη;
Η ανάσα τρελή
μου τρυπάει την ψυχή.

Αγκαλιά πουθενά
για να σβήσει αυτά
του μυαλού τα τρελά.
Γύρνα φως μου ξανά
έστω και για μια βραδιά
να μπορώ να κοιμάμαι
και να μη φοβάμαι.