ΗΡΘΕΣ ΠΑΛΙ

Και να που ήρθες πάλι.
Στεκόσουν αμίλητος
και με κοιτούσες.
Πόσο όμορφος θεέ μου!
Μ' ένα βλέμμα άλαλο.
Ούτε θυμός, ούτε αγάπη, ούτε έρωτας.
Δεν ήξερα αν με βλέπεις.


Κι εγώ λίγα μέτρα πιο πέρα,
να κάνω τις δουλειές μου σα να μην υπάρχεις.
Να με καίει η παρουσία σου.
Να θέλω να σ' αγκαλιάσω, να σε φιλήσω,
να θέλω να σου μιλήσω...
αλλά να μην μπορώ.

Ο φόβος με πνίγει.
Φοβάμαι πως αν δεις τη φωτιά,
αν γυρίσω προς το μέρος σου,
αν μου ξεφύγει έστω και μια λέξη,
θα εξαφανιστείς.
Και δε θα 'χω ούτε αυτό.
Την εικόνα σου... την ανάσα σου.

Με πνίγουν κι οι λέξεις.
Φτάνουν στο λαιμό αλλά δεν τις αφήνω.
Και ο φόβος ανεβαίνει πιο ψηλά.
Λιώνει. Βγαίνει απ' τα μάτια.
Συνεχίζω να κάνω ότι δε σε βλέπω.
Προσπαθώ να μη με δεις.

Πολλαπλασιάζεται.
Έγινε τρόμος.
Θα με δεις.
Θα καταλάβεις.
Θα εξαφανιστείς.

Ξύπνησα.