ΖΩΗ ΜΟΥ

Τον ύπνο που με βία μου 'χαν στερήσει
ήρθε η γαλήνια ομορφιά σου σα γλυκό χάδι
να μου τον φέρει πάλι.

Φεύγοντας πήρες κι αυτόν μαζί σου
και το κορμί μου καταραμένο
περιφέρεται τις νύχτες παγωμένο
άδειο, κενό, βασανισμένο.


Τόσο καιρό χωρίς ζωή,
κάπου ανάμεσα στη γη και στο μετά
μόνο τον πόνο συντροφιά
είχε για να υπάρχει.

Λίγο πριν νιώσει το φως
πάει σ' αυτό που είναι πιο κοντά
σ' αυτό που αποζητά.
Σ' αυτό που του απομένει.

Κι έρχεσαι εσύ. Χωρίς μορφή.
Μες στο βαθύ σκοτάδι
για να του δώσεις την πνοή
μ' ένα σου λάγνο χάδι.

Τα παγωμένα κύματα
των πράσινων, απύθμενων
νερών του Ιονίου σου
ήρθαν και με μαστίγωσαν.

Κύματα παγωμένα
με κάψαν περισσότερο
απ' ό,τι η φωτιά μπορούσε

Μια στιγμή να μ' άφηνες να σ' ακουμπήσω...
το χέρι σου, το πρόσωπό σου, το λαιμό σου...
Μόνο μίσος
Μίσος και περιφρόνηση.

Μιλούσες μα δεν άκουγα.
Μίσος και περιφρόνηση.
Εσύ να φεύγεις κι εγώ να σε αγγίζω.
Με τα χέρια, με τα χείλη, με την ανάσα μου...
μ' όλη την ύπαρξή μου.

Πόσο όμορφος θεέ μου!
Πόσο επώδυνα όμορφος!