ΤΟ ΠΑΡΤΥ

Αυτή η γειτονιά είναι για όλους μας ένα κλουβί.
Κανείς δε ζει αληθινά αυτό που θα 'θελε να ζει,
γιατί τ' όνειρο είναι μια στιγμή
κι όλες οι άλλες οι στιγμές απελπισία.
Μέσα σ' αυτό το δρόμο γεννιόμαστε,
ζούμε και πεθαίνουμε.
Μαζί με μας και τα όνειρά μας.
Μαζί με μας και τα παιδιά μας.
Γι' αυτό ένα πάρτι σ' αυτό το δρόμο
είναι κάτι πιο λυπητερό κι από το θάνατο.
Είναι ένα γραμμόφωνο που ολοένα ξεκουρδίζεται...
Δυο ιδρωμένα χέρια στο άσπρο φόρεμα ενός κοριτσιού...
Ένας σκύλος που απορεί...
Ένα ποτήρι αδειανό στην άκρη της αυλής μου...
Μια κόκκινη κορδέλα στα μαλλιά της...
Ένας κρυφός αναστεναγμός...
Ένα αρπαχτικό βλέμμα θηρίου που δεν τολμάει να αγγίξει...
Ένα κλουβί στην πόρτα σου με ένα πουλί που κοιμάται.
Γι' αυτό ένα πάρτι στο δρόμο των Ονείρων
είναι στιγμή πιο θλιβερή κι απ' τη στιγμή του ονείρου.
Είναι ένα ξέφτισμα ζωής.
Ένα παιχνίδι χάρτινο στα χέρια των αγγέλων.
Κοιτάχτε τούτο το κλουβί!
Είναι λιγάκι πιο μεγάλο από την καρδιά μου,
κι όμως δεν μπορεί να χωρέσει την αγάπη μου...
κοιτάχτε και τούτο το κορίτσι!
Θα του χαρίσω το κλουβί κι ένα τραγούδι θα μου πει.
Για το πουλί που χάθηκε...
για το πουλί που πια δε ζει.

Πάω να πω στον ουρανό,
πάω να πω στο σύννεφο:
το πουλί δεν πιάνεται,
το παιδί δε χάνεται
πάνω απ' τον ουρανό.Μέσα από τον άνεμο
άνθισε χρυσάνθεμο!
Πέφτουν πέταλα στη γη.
Πάν' να βρούνε το πουλί
σκοτωμένο που λαλεί.



Από τη μουσική παράσταση "Οδός Ονείρων"
του Μάνου Χατζιδάκι